Przez wieki, wierni z Trzebowniska przypisani byli do parafii w Staromieściu. Kościół i parafię w Staromieściu ufundował około 1341 roku Jan Pakosławięc. Istnienie parafii staromiejskiej potwierdza jego następca Jan Rzeszowski odnawiając akt erekcyjny w 1416 roku. Pierwsze kościoły drewniane spłonęły podczas najazdu Tatarów. Staraniem ks. Stanisława Pękorzewskiego wymurowano czwarty kościół, który poświęcił w 1745 roku bp Wacław Hieronim Sierakowski. W 1895 roku zapadła decyzja o budowie kolejnej, większej świątyni, która w stanie surowym gotowa była w roku 1900. Razem z kościołem zbudowano wieżę wysoką na 49 metrów (powaliła ją więchura w maju 1960 roku).

Ilość praktyk religijnych u niepiśmiennego chłopstwa była raczej skromna. Do spowiedzi przystępowano obowiązkowo raz w roku na Wielkanoc. Do I wojny praktykowano spowiedzi na kartki. Modlitwy majowe odbywały się we wsi przed trzema wiejskimi kapliczkami.

Wielkim wydarzeniem w życiu wiernych z Trzebowniska było poświęcenie sztandaru Ochotniczej Straży Pożarnej w czerwcu 1913 roku, kiedy to na uroczystą mszę odbytą w kościele parafialnym w Staromieściu zaproszono wybitne osobistości życia publicznego oraz Kościoła ze środkowej Galicji. Za sprawą pochodzącego z Trzebowniska ks. dra Wojciecha Tomaki, gościem strażaków z Trzebowniska byli ks. bp Józef Sebastian Pelczar, ordynariusz przemyski (późniejszy święty) oraz sufragan ks. bp Karol Józef Fischer, obaj, jak W. Tomaka, absolwenci gimnazjum rzeszowskiego. To sprawiło, ich w asyście, pojawiło się wielu kapłanów z okolicy i regionu, a także spora grupa parlamentarzystów, polityków, urzędników i bogatych ziemian.

W okresie międzywojennym, uroczystości religijne uatrakcyjniały koncerty w wykonaniu orkiestry OSP z Trzebowniska, zorganizowanej w 1928 roku.

W 1936 roku grupa gospodarzy zaproponowała budowę kościoła w Trzebownisku (na początku, kaplicy dojazdowej obsługiwanej przez księży w Staromieściu), aby wierni na miejscu mogli uczestniczyć w Mszy świętej. Prace przy kaplicy, według projektu Wawrzyńca Dayczaka ze Lwowa i wsparciu bpa Wojciecha Tomaki, podjęto w 1939 roku na terenie określanym jako Zadworze. Wzniesiono część murów. Prace te przerwała II wojna.

WW 1945 roku erygowano parafię w Trzebownisku. 14 października tego roku nastąpiło poświęcenie kamienia węgielnego. Wznowione, zaraz po przejściu frontu, prace budowlane przy świątyni ruszyły z dużym tempem. 9 listopada 1952 roku bp Wojciech Tomaka konsekrował kościół. Kilka lat później, inż. W. Dayczak opracował plan rozbudowy obiektu, jednakże ówczesne władze administracyjne nie wyraziły na to zgody. Dopiero w drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych, staraniem proboszcza ks. Władysława Kreta, nastąpiła rozbudowa kościoła (wg projektu inż. arch. Stanisława Majki). Przedłużono nawę główną o kilkanaście metrów i postawiono okazałą wieżę nakrytą chełmem; zawisły na niej 3 dzwony (o imionach: św. Wojciech, św. Jan i NPMaria). W tym samym czasie, na cmentarzu parafialnym (poświęcono go 25 października 1947 roku; wcześniej zmarłych chowano w Staromieściu) wybudowano dom pogrzebowy. 7 czerwca 1992 roku oddano do użytku okazały Dom Katechetyczny, poświecony przez ks. bpa Edwarda Białogłowskiego. Z pomieszczeń Domu korzysta przedszkole. Tutaj mają siedzibę: oddział parafialny Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży, Klub Katolicki oraz inne świeckie organizacje przykościelne.

tekst: red. RYSZARD BEREŚ