W 1935 roku grupa gospodarzy zaproponowała budowę kościoła, a w zasadzie kaplicy dojazdowej obsługiwanej przez księży ze Staromieścia, aby wierni na miejscu mogli uczestniczyć w Mszy świętej. 13 maja 1936 roku ukonstytuował się Komitet Budowy Kościoła w Trzebownisku. Na jego czele stanął Antoni Bereś, zaś skarbnikiem był Stanisław Martynuska, a po jego śmierci Józef Chmiel. Projekt świątyni opracował inż. arch. Wawrzyniec Dayczak ze Lwowa. Do wybuchu II wojny na działce kupionej od Józefa Motyki, w przysiółku określanym jako Zadworze, wykonano mury i trzy przęsła. Przerwane roboty wznowiono zaraz po przejściu frontu w sierpniu 1944 roku.

Dopiero po erygowaniu parafii w Trzebownisku w dniu 12 października 1945 roku, dwa dni później, odbyła się uroczystość poświęcenia kamienia węgielnego przez ks. bpa Wojciecha Tomakę, w obecności przedstawięcieli władz gminy i starosty rzeszowskiego. Parafia otrzymała 18 morgów pola w Miłocinie i Załężu od parafii w Staromieściu. W związku z trudnościami finansowymi, nieco skrócono nawę świątyni wobec pierwotnego projektu. Konsekracji kościoła pod wezwaniem św. Wojciecha dokonał 9 listopada 1952 roku biskup sufragan Wojciech Tomaka.

Kościół, zgodnie z tradycją chrześcijańską został położony orientalnie, ołtarzem wielkim zwróconym na wschód. W prezbiterium usytuowano ołtarz główny, w skrzydłach ołtarze boczne. Stopniowo wzbogacano wystrój artystyczny wnętrza kościoła. W latach 1952 - 53 wstawiono okazałe szklane witraże w prezbiterium. Polichromię wykonał artysta malarz Stalny Dobrzyński z Krakowa. Fisharmonię do kościoła podarował inż. Jan Tomaka, brat ks. biskupa Wojciecha Tomaki. We wrześniu 1959 roku poświęcono witraże w kaplicach bocznych. W 1963 roku zamontowano organy, zaś w 1967 roku kościół otrzymał elewacje zewnętrzne. Od strony wschodniej wybudowano plebanię; prace przy niej zakończono w 1957 roku.

W późniejszych dekadach kościół wzbogacano o elementy dotyczące ważnych wydarzeń z życia Kościoła i parafii. W świątyni zawisł obraz Jana Pawła II, oraz patrona parafii św. Wojciecha. Wmurowano epitafium na cześć księdza biskupa Wojciecha Tomaki oraz z okazji Jubileuszu Roku 2000. Nowe obrazy zawisły w nawie głównej. W 2004 roku wierni zobaczyli nową szopkę betlejemską.

Już w połowie lat pięćdziesiątych zamierzano powiększyć świątynię, wg projektu inż. W. Dayczaka, jednakże ówczesne władze administracyjne nie wyraziły na to zgody. Dopiero pod koniec lat dziewięćdziesiątych plany te urzeczywistnił ks. proboszcz Władysław Kret. Przedsięwzięcie to stało się możliwe dzięki ofiarności całej wspólnoty parafialnej, a zwłaszcza osób skupionych w Społecznym Komitecie Rozbudowy Kościoła. Pracami Komitetu kierował na początku długoletni organista Alfred Kozłowski, a po jego śmierci w 1998 roku, Franciszek Drupka a następnie Jerzy Szluz.

Autorem projektu rozbudowy świątyni był dr inż. arch. Stanisław Majka. Podstawą tych prac stał się pierwotny projekt z 1939 roku. Przedłużono więc nawę główną o kilkanaście metrów w kierunku zachodnim i postawiono okazałą wieżę, nakrytą chełmem. W jej wnętrzu umieszczono 3 dzwony wykonane w zakładzie Felczyńskich w Przemyślu, konsekrowane jeszcze w listopadzie 1969 roku i wiszące do tej chwili na przęsłach obok świątyni.

Odnowiono elewację, wyposażono świątynię w nowoczesne urządzenia techniczne (nagłośnienie, oświetlenie, system ogrzewczy). Na chórze zainstalowano nowoczesne organy firmy Viscvount Prestige VI, zakupione w 2001 roku.(...). Z południowej strony kościoła usytuowany jest Dom Katechetyczny, oddany do użytku w 1992 roku. Z jego pomieszczeń korzysta całe środowisko; tutaj od wielu lat ma swą siedzibę przedszkole, a także katolickie organizacje przykościelne.

Gospodarze Kościoła zadbali o jego otoczenie. m. in. od strony drogi urządzono mały parking samochodowy.

tekst: red. RYSZARD BEREŚ